ឈ្នះសេចក្តីស្លាប់
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានមើលរូបគំនូបុរាណមួយផ្ទាំង ដែលបានធ្វើឲ្យខ្ញុំប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ផ្ទាំងគំនូរនោះមានចំណងជើងថា អាណាតាស៊ីស (Anastasis) ដែលប្រែមកថា “ការរស់ឡើងវិញ”។ ផ្ទាំងគំនូរនេះបានពិពណ៌នា តាមរបៀបដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល អំពីការដែលព្រះគ្រីស្ទបានឈ្នះអំពើបាប ដោយវិចិត្រករបានគូររូបព្រះយេស៊ូវដែលទើបតែយាងចេញពីផ្នូរថ្មីៗ ហើយកំពុងទាញអ័ដាំម និងនាងអេវ៉ាចេញពីក្តាមឈូស ឲ្យចូលទៅក្នុងជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ ស្នាដៃសិល្បៈមួយនេះ មានភាពអស្ចារ្យយ៉ាងខ្លាំង នៅត្រង់ចំណុច ដែលព្រះគ្រីស្ទមានព្រះជន្មឡើងវិញ ដែលបានកែប្រែសេចក្តីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ និងខាងរូបកាយ ដែលជាលទ្ធផលនៃអំពើបាប។
មុនពេលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ព្រះអង្គបានថ្លែងទំនាយ អំពីការដែលព្រះអង្គត្រាសហៅគ្រីស្ទបរិស័ទ ឲ្យចូលទៅក្នុងជីវិតថ្មី ដ៏រុងរឿង នៅថ្ងៃណាមួយ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានមានបន្ទូលថា “ដ្បិតមានពេលវេលាមក ដែលអស់ទាំងខ្មោចនៅក្នុងផ្នូរនឹងឮសំឡេងទ្រង់ ហើយនឹងចេញមក”(យ៉ូហាន ៥:២៨-២៩)។
ដោយសារព្រះគ្រីស្ទបានឈ្នះសេចក្តីស្លាប់ នោះផ្នូរមិនមែនជាចុងបញ្ចប់របស់យើងទេ។ តាមធម្មតា យើងមានការសោកសង្រេង ពេលដែលមនុស្សជាទីស្រឡាញ់បានស្លាប់ ហើយពួកគេត្រូវបែកចេញពីយើង ក្នុងមួយជីវិតនេះ។ តែអ្នកជឿព្រះមិនបានសោកសង្រេង ដូចមនុស្សដែលគ្មានសង្ឃឹមនោះឡើយ(១ថែស្សាឡូនិច ៤:១៣)។ ដោយសារព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះជន្មឡើងវិញហើយ នោះថ្ងៃណាមួយ គ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់ ដែលបានស្លាប់ នឹងបានចេញពីផ្នូររបស់ខ្លួន ហើយនឹងមានរូបកាយដ៏ឧត្តម្ភ(១កូរិនថូស ១៥:៤២-៤៤)។ ហើយយ៉ាងនោះ “យើងនឹងនៅជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់ជាដរាបទៅ”(១ថែស្សាឡូនិច ៤:១៧)។-Dennis Fisher
ធ្វើឲ្យមានការរួបរួមគ្នា
បទគម្ពីរសុភាសិត ៦:១៦-១៩ បានប្រើភាសាធ្ងន់ៗ។ បទគម្ពីរនេះបានលើកឡើង អំពីការ៧មុខ ដែលព្រះអម្ចាស់ស្អប់ ដែលក្នុងចំណោមនោះ ព្រះអង្គក៏ស្អប់ “ការសាបព្រោះសេចក្តីទាស់ទែងគ្នា ក្នុងបងប្អូន”ផងដែរ។ មូលហេតុដែលបទគម្ពីរនេះបានរាប់បញ្ចូលអំពើបាបមួយនេះ គឺដោយសារវាធ្វើឲ្យខូចសាមគ្គីភាព ដែលព្រះគ្រីស្ទសព្វព្រះទ័យឲ្យពួកជំនុំមាន(យ៉ូហាន ១៧:២១-២២)។
អ្នកដែលសាបព្រោះការទាស់ទែងគ្នា ប្រហែលជាមិនមានចេតនាចង់ធ្វើឲ្យមានការបែកបាក់គ្នាទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេប្រហែលជាខ្វល់អំពីតម្រូវការផ្ទាល់ខ្លួន ឬខ្វល់ពីផលប្រយោជន៍របស់ក្រុមរបស់ខ្លួន(យ៉ាកុប ៤:១-១០)។ សូមយើងពិចារណា អំពីការដែលពួកគង្វាលរបស់លោកឡុត ប្រកែកគ្នាជាមួយពួកគង្វាលរបស់លោកអ័ប្រាហាំ(លោកុប្បត្តិ ១៣:១-១៨) និងពិចារណាអំពីការដែលពួកសិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ប្រកែកគ្នាអំពីអ្នកដែលធំជាងគេ ក្នុងចំណោមពួកគេ(លូកា ៩:៤៦) ហើយសូមពិចារណាផងដែរ អំពីការបែកបាក់ក្នុងពួកជំនុំ នៅក្រុងកូរិនថូស ដែលបានយកការចែកបក្សពួក ជាធំជាងការរួបរួមនៃព្រះវិញ្ញាណ(១កូរិនថូស ៣:១-៧)។
ដូចនេះ តើមានវិធីអ្វីដែលល្អបំផុត ដែលធ្វើឲ្យមានការរួបរួមគ្នា? ការរួបរួមគ្នា ត្រូវផ្តើមចេញពីការផ្លាស់ប្រែចិត្ត។ ពេលដែលយើងមានគំនិតគិតដូចព្រះគ្រីស្ទ ព្រះអង្គក៏ជួយឲ្យយើងមានការបន្ទាបខ្លួន ហើយផ្តោតទៅលើការបម្រើអ្នកដទៃ(ភីលីព ២:៥-១១)។ មានតែព្រះអង្គទេ ដែលអាចជួយឲ្យយើងអាច “រកប្រយោជន៍ឲ្យអ្នកដទៃ”(ខ.៤)។ មិនយូរប៉ុន្មាន យើងក៏ប្រែចិត្តដោយងាកមកគិតសេចក្តីត្រូវការ និងក្តីសង្ឃឹមរបស់អ្នកដទៃជាសំខាន់ ជាងសេចក្តីត្រូវការ និងក្តីសង្ឃឹមរបស់ខ្លួនឯង។ ពេលដែលចំណងនៃក្តីស្រឡាញ់ ក្នុងចំណោមយើង មានការលូតលាស់កាន់តែរឹងមាំ នោះយើងនឹងបានឃើញថា យើងអាចជំនួសការបែកបាក់ ដោយក្តីអំណរ និងការរួបរួមគ្នា(មើលទំនុកដំកើង ១៣៣:១)។-Dennis Fisher
ការយល់ដឹងពីពពកនៅលើមេឃ
ខ្សែភាពយន្ត ដែលមានចំណងជើងថា “ស្លាបបក្សី” ជាខ្សែភាពយន្តដែលនិយាយអំពីអាកាសយានិកអាមេរិកពីរនាក់ ក្នុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី១។ នៅឆ្នាំ ១៩២៧ ខ្សែភាពយន្តនេះ ក៏បានក្លាយជាខ្សែភាពយន្តទីមួយ ដែលបានទទួលពានរង្វាន់អូស្កា សម្រាប់រូបភាពដែលល្អដាច់គេ។ ពេលដែលគេកំពុងផលិតរឿងនេះ គេបានផ្អាកការថត អស់ជាច្រើនថ្ងៃ។ ផលិតកររបស់រឿងនេះ មានចិត្តតប់ប្រមល់ណាស់ បានជាគាត់សួរអ្នកដឹកនាំរឿង អំពីមូលហេតុដែលមានការអាក់ខានដូចនេះ។ គាត់បានឆ្លើយតបថា “បញ្ហានេះគឺបណ្តាលមកពីផ្ទៃមេឃស្រឡះពេក។ គេអាចថតឈុតប្រយុទ្ធគ្នានៅលើអាកាសបានច្បាស់ បើសិនជាមានពពកច្រើន។ ដូចនេះ ពពកជួយឲ្យគេមើលឃើញយន្តហោះប្រយុទ្ធគ្នាច្បាស់”។ គាត់មានប្រសាសន៍ត្រឹមត្រូវណាស់។ ទាល់តែមានពពក នៅផ្ទៃខាងក្រោយ ទើបទស្សនិកជនអាចមើលឃើញការប្រយុទ្ធគ្នា នៅលើអាកាសបានច្បាស់ល្អ។
ជាញឹកញាប់ យើងច្រើនតែចង់ឲ្យផ្ទៃមេឃស្រឡះ ជាជាងមានពពកខ្មៅច្រើន។ ប៉ុន្តែ ផ្ទៃមេឃដែលមានពពក អាចបង្ហាញឲ្យយើងឃើញភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះ។ ពេលដែលយើងងាកមកមើលភាពអាប់អួរ ដែលដូចជាពពកនៅលើមេឃ យើងអាចដឹងថា ព្រះអម្ចាស់មានព្រះទ័យស្មោះត្រង់យ៉ាងណា ក្នុងពេលដែលយើងកំពុងមានទុក្ខលំបាក។
ពេលលោកយ៉ូប ចាប់ផ្តើមជួបទុក្ខវេទនាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ គាត់បានពោលទំនួញថា “សូមឲ្យថ្ងៃដែលខ្ញុំកើតមកត្រូវវិនាសទៅ … សូមឲ្យមានពពកនៅជាប់ពីលើ ហើយសូមឲ្យសូរ្យគ្រាសមកបំភ័យផង”(៣:៣-៥)។ គាត់បានបន្តជួបភាពអស់សង្ឃឹមអស់មួយរយៈពេលវែង បន្ទាប់មក ព្រះអង្គក៏មានបន្ទូលមកកាន់គាត់។ លោកយ៉ូបក៏បានពោលថា “កាលពីដើមត្រចៀកទូលបង្គំបានគ្រាន់តែឮថ្លែងពីទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ តែឥឡូវនេះ ភ្នែកទូលបង្គំបានឃើញទ្រង់ជាក់វិញ”(៤២:៥)។ ពេលនោះ លោកយ៉ូបបានជួបព្រះអាទិករដ៏មានចេស្តា ហើយគាត់ក៏បានយល់ច្បាស់ អំពីបំណងព្រះទ័យព្រះ។
តើពពកនៃបញ្ហា បានគ្របបាំងផ្ទៃមេឃរបស់អ្នក…
អំណាចដែលធ្វើឲ្យផ្លាស់ប្រែ
មានមនុស្សជាច្រើនចូលចិត្តលេងល្បែងកម្សាន្ត ដែលសាកល្បងចំណេះដឹងរបស់ខ្លួន។ ថ្មីៗនេះ មានមិត្តរួមការងាររបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានលេងល្បែងកំសាន្តល្បងចំណេះដឹងព្រះគម្ពីរជាមួយខ្ញុំ។ ដោយសារយើងកំពុងអង្គុយក្នុងកន្លែងបើកចំហរ ក្នុងការិយ៉ាល័យរបស់យើង នោះមនុស្សដែលនៅក្បែរនោះ អាចស្តាប់ឮយើងនិយាយគ្នា។ មិនយូរប៉ុន្មាន យើងក៏ចាប់ផ្តើមសួរគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយរាប់ចាប់តាំងពីសំណួរអំពីទូករបស់លោកណូអេ រហូតដល់សំណួរអំពីស្ត្រីនៅមាត់អណ្តូង។ ពេលនោះអ្នកដទៃទៀតដែលនៅក្បែរនោះ ក៏បានចូលរួមឆ្លើយ ពេលឮយើងសួរគ្នា។ ខ្ញុំមានការសប្បាយចិត្តណាស់ ពេលបានដឹងថា មានបុគ្គលិកការិយ៉ាល័យរបស់យើងជាច្រើន បានស្ម័គ្រចិត្តឆ្លើយសំណួរព្រះគម្ពីរ។
ចំណេះដឹងផ្នែកព្រះគម្ពីរ គឺសំខាន់ណាស់ ប៉ុន្តែ ព្រះសព្វព្រះទ័យឲ្យព្រះបន្ទូលព្រះអង្គបានជ្រួតជ្រាបវិញ្ញាណយើង ហើយដិតជាប់នៅក្នុងចិត្ត និងគំនិតរបស់យើង ដើម្បីឲ្យយើងអាចលូតលាស់ ក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអង្គ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប្រើព្រះបន្ទូល ដើម្បីធ្វើឲ្យយើងផ្លាស់ប្រែកាន់តែដូចព្រះគ្រីស្ទ(អេភេសូរ ៤:២០-២៤)។ ចូរពិចារណាអំពីអត្ថប្រយោជន៍ ដែលទទួលបានពីការដែលព្រះបន្ទូលដិតជាប់ក្នុងចិត្តគំនិតយើង ដែលមានដូចជា : សេចក្តីអំណរ និងភាពរីករាយ(យេរេមា ១៥:១៦) ជ័យជម្នះខាងវិញ្ញាណ(យ៉ូស្វេ ១:៨) ឧបករណ៍សម្រាប់ប្រើក្នុងសង្រ្គាមខាងវិញ្ញាណ(ម៉ាថាយ ៤:១-១១) ការកែតម្រង់(២ធីម៉ូថេ ៣:១៥-១៦) ពន្លឺបំភ្លឺផ្លូវយើង(ទំនុកដំកើង ១១៩:១០៥) ប្រាជ្ញាក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហា(សុភាសិត ១:១-២) និងនាំឲ្យមានជំនឿ(រ៉ូម ១០:១៧)។
យ៉ាងណាមិញ ការរៀនព្រះគម្ពីរ ដែលគ្រាន់តែដើម្បីបង្កើនចំពោះដឹង អាចនាំឲ្យយើងមានសេចក្តីអំណួតខាងវិញ្ញាណ(១កូរិនថូស ៨:១)។ ប៉ុន្តែ ការអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណកែប្រែជីវិតយើង ដោយព្រះបន្ទូលព្រះ នាំឲ្យយើងអាចឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាកក្នុងជីវិត ហើយឆ្លើយតប…
ម៉ោងទី១១
មនុស្សជាច្រើនបានយល់ថា សង្គ្រាមលោកលើកទី១ ស្ថិតក្នុងចំណោមសង្រ្គាមដែលនាំឲ្យមានមនុស្សស្លាប់ច្រើនបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តមនុស្សជាតិ។ មានមនុស្សរាប់លាននាក់ បានបាត់បង់ជីវិតក្នុងសង្រ្គាម ដែលបានកើតឡើងទូទាំងពិភពលោក ជាលើកទី១នោះ។ នៅថ្ងៃទី១១ ខែវិច្ឆិការ ឆ្នាំ១៩១៨ គេក៏បានអនុវត្តបទឈប់បាញ់គ្នា នៅម៉ោង១១ នៃថ្ងៃ១១ ក្នុងខែ១១ នៅឆ្នាំនោះ។ ក្នុងអំឡុងព្រឹត្តិការណ៍ជាប្រវត្តិសាស្រ្តនោះ មនុស្សរាប់លាននាក់ នៅទូទាំងពិភពលោកបានរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់មួយរយៈពេល ដើម្បីកាន់ទុក្ខ ចំពោះវិនាសកម្មដ៏ធ្ងន់ធ្ងររបស់សង្រ្គាមនោះ ដែលមានមនុស្សជាច្រើនបានបាត់បង់ជីវិត និងរងទុក្ខវេទនា។ កាលនោះគេបានសង្ឃឹមថា “សង្រ្គាមដ៏ធំនោះ” នឹងបានធ្វើជា “សង្រ្គាមដែលបញ្ចប់សង្រ្គាមទាំងអស់”។
ប៉ុន្តែ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយ សង្រ្គាមលោកលើកទី២ក៏បានផ្ទុះឡើង កាន់តែសាហាវ និងហិនហោចជាងមុនទៀត តែមនុស្សនៅតែមានសង្ឃឹមថា ថ្ងៃណាមួយពិភពលោកនឹងមានសន្តិភាពជារៀងរហូត។
យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរបានផ្តល់ឲ្យនូវការសន្យាដែលយើងអាចសង្ឃឹម និងជឿទុកចិត្តបានថា ថ្ងៃមួយ សង្រ្គាមនឹងលែងមានតទៅទៀត នៅទីបញ្ចប់។ លោកហោរ៉ាអេសាយ បានថ្លែងទំនាយថា “គេនឹងយកដាវរបស់ខ្លួនដំធ្វើជាផាលនង្គ័ល ហើយលំពែងគេធ្វើជាដង្កាវវិញ នគរ១នឹងមិនលើកដាវទាស់នឹងនគរ១ទៀតឡើយ ក៏មិនហាត់រៀនធ្វើសឹកសង្គ្រាមទៀតដែរ”(អេសាយ ២:៤)។ បទទំនាយនោះនឹងបានសម្រេច ពេលដែលព្រះគ្រីស្ទយាងត្រឡប់មកវិញ។ ពេលនោះ ម៉ោងទី១១ នឹងកន្លងផុតទៅ ហើយម៉ោងទី១ នៃសន្តិភាពដ៏ស្ថិតស្ថេរ ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ និងផែនដីថ្មីនឹងចាប់ផ្តើម។
មុននឹងថ្ងៃនោះមកដល់ អ្នកដែលដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ ត្រូវរស់នៅជារាស្រ្តរបស់ព្រះ ដែលធ្វើជាដំណាងឲ្យព្រះអម្ចាស់នៃសន្តិភាព …
ហេតុអ្វីនាំឲ្យទុក្ខកង្វល់?
គ្រូគង្វាលទាំងឡាយ ងាយនឹងក្លាយជាគោលដៅនៃការរិះគន់។ ជារៀងរាល់សប្តាហ៍ ពួកគាត់បង្ហាញខ្លួន នៅលើវេទិការ ដើម្បីបកស្រាយព្រះបន្ទូលព្រះយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ដើម្បីលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យរស់នៅ ឲ្យមានលក្ខណៈដូចព្រះគ្រីស្ទ។ ប៉ុន្តែ ជួនកាល យើងបែរជាស្វែងរកកំហុសរបស់ពួកគាត់ ដើម្បីធ្វើការរិះគន់។ យើងងាយនឹងមើលរំលងការល្អ ដែលគ្រូគង្វាលបានធ្វើ ហើយផ្តោតទៅលើទស្សនៈរបស់យើង។
គ្រូគង្វាលរបស់យើង មិនមែនជាមនុស្សល្អឥតខ្ចោះទេ គឺមិនខុសពីយើងទេ។ ត្រង់ចំណុចនេះ មិនមែនមានន័យថា យើងគួរតែដើរតាមគាត់ ទាំងងងឹតងងុល ហើយមិនដែលរកដំណោះស្រាយ តាមរបៀបដ៏សមរម្យ ពេលគាត់មានកំហុសនោះទេ។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះបន្ទូលដែលបានចែងក្នុងបទគម្ពីរហេព្រើ អាចជួយឲ្យយើងមានការគិតយ៉ាងត្រឹមត្រូវអំពីអ្នកដឹកនាំរបស់យើង ដែលកំពុងថ្លែងសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ និងធ្វើជាគំរូនៃអ្នកដឹកនាំដែលបម្រើ។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ចូរស្តាប់តាម ហើយចុះចូលនឹងពួកអ្នក ដែលនាំមុខអ្នករាល់គ្នាចុះ ដើម្បីឲ្យអ្នកទាំងនោះបានថែរក្សាព្រលឹងអ្នករាល់គ្នាដោយអំណរ មិនមែនដោយស្រែកថ្ងូរទេ ដ្បិតបើត្រូវស្រែកថ្ងូរ នោះបង់ប្រយោជន៍ដល់អ្នករាល់គ្នាហើយ ពីព្រោះអ្នកទាំងនោះថែរក្សា ហាក់ដូចជានឹងត្រូវរាប់រៀបទូលដល់ទ្រង់វិញ”(ហេព្រើ ១៣:១៧)។
សូមយើងពិចារណា អំពីការនេះចុះ។ គ្រូគង្វាលរបស់យើង មានការទទួលខុសត្រូវ នៅចំពោះមុខព្រះ ក្នុងការដឹកនាំយើង ក្នុងការរស់នៅខាងវិញ្ញាណ។ យើងគួរតែចង់ឲ្យគាត់មានអំណរ ជាជាងមានទុក្ខព្រួយ ដោយសារបន្ទុកនោះ។ ម្យ៉ាងទៀត បទគម្ពីរនោះបានបង្ហាញថា ការនាំឲ្យគ្រូគង្វាលមានទុក្ខកង្វល់ គឺ“ធ្វើឲ្យខាតប្រយោជន៍ដល់យើងរាល់គ្នាហើយ”(ខ.១៧)។
កាលណាយើងផ្តល់កិត្តិយស ដល់អ្នកដែលព្រះបានជ្រើសតាំង ឲ្យធ្វើជាអ្នកដឹកនាំយើង នោះមានន័យថា យើងបានគោរពប្រតិបត្តិចំពោះព្រះ…
ធ្វើខុសដោយអចេនា
ពេលដែលខ្ញុំកំពុងនាំអ័ឡេច(Alex) ចៅប្រុសរបស់ខ្ញុំ ត្រឡប់ទៅផ្ទះរបស់គាត់វិញ បន្ទាប់ពីបាននាំគាត់មកលេងផ្ទះខ្ញុំ មួយរយៈមក យើងឃើញថា ចរាចរណ៍ហាក់ដូចជាមានការពិបាកខុសពីធម្មតា។ មានឡានមួយដែលអាចបើកបត់ចុះឡើងបានរហ័ស បានវ៉ា ហើយពាំងឡានខ្ញុំ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនអាចបើកចូលទៅក្នុងចំណែកផ្លូវដែលខ្ញុំត្រូវប្រើ ធ្វើឲ្យខ្ញុំត្រូវបង្ខំចិត្តបើកបរតាមចំណែកផ្លូវ ដែលសម្រាប់ឡានដែលបានបង់ប្រាក់ជាមុន តែខ្ញុំមិនទាន់បានបង់ប្រាក់ទេ។ អ័ឡេចក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា តាមធម្មតា នៅសហរដ្ឋអាមេរិក គេនឹងថតរូបស្លាកលេខឡានរបស់ខ្ញុំ ហើយគេអាចផ្ញើសំបុត្រផាកពិន័យមកដល់ផ្ទះខ្ញុំទៀត។ ខ្ញុំក៏មានចិត្តតប់ប្រមល់ ព្រោះខ្ញុំនឹងត្រូវបង់ប្រាក់ផាកពិន័យ ទោះបីជាខ្ញុំបានបំពានច្បាប់ ដោយអចេតនាក៏ដោយ។
យ៉ាងណាមិញ សម្រាប់ជនជាតិយូដា សម័យដើម ការបំពានក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ ទោះដោយចេតនា ឬអចេតនាក្តី គឺសុទ្ធតែត្រូវមានការលោះបាប ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ ក្រឹត្យវិន័យសញ្ញាចាស់ បានទទួលស្គាល់ អំពើបាបដែលប្រព្រឹត្តដោយអចេតនា ហើយក៏បានផ្តល់ឲ្យនូវដំណោះស្រាយ ដោយឲ្យថ្វាយដង្វាយលោះបាប គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងមកថា “បើអ្នកណាធ្វើបាបឥតដឹង ដោយបំពានលើបទណាមួយ…នោះត្រូវយកគោឈ្មោលស្ទាវ១ដ៏ឥតខ្ចោះ មកថ្វាយដល់ព្រះយេហូវ៉ា ទុកជាដង្វាយលោះបាប ឲ្យធួននឹងបាបដែលបានធ្វើនោះ”(លេវីវិន័យ ៤:២-៣)។
ដង្វាយលោះបាប ក្នុងគ្រាសញ្ញាចាស់ មិនគ្រាន់តែជួយរំឭកឲ្យដឹងខ្លួនថា ការប្រព្រឹត្តខុសដោយអចេនា នាំឲ្យទទួលទោសប៉ុណ្ណោះឡើយ តែថែមទាំងបានប្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ ឲ្យមានសង្ឃឹមថា ព្រះនឹងប្រទាននូវការប្រោសលោះ ដោយព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់ការដែលយើងបានប្រព្រឹត្តខុស ដោយមិនដឹងខ្លួន។ ព្រះអង្គបានប្រោសលោះយើង ដោយឲ្យព្រះយេស៊ូវយាងមកសុគតជួសយើង។ ដូចនេះ ព្រះគុណរបស់ព្រះ គឺពិតជាអស្ចារ្យលើសពីការរំពឹងគិតរបស់យើងទៅទៀត។-Dennis Fisher…
ស៊ីសង្វាក់គ្នា
ញុំចូលចិត្តលេងចាប៉ីបង់ហ្សូ ដែលមានខ្សែប្រាំ។ តែវាមានបញ្ហាមួយ។ វាមានអាគ័រតែបន្តិចប៉ុណ្ណោះ ដែលខ្សែទីប្រាំអាចលេងបាន យ៉ាងស៊ីសង្វាក់នឹងខ្សែផ្សេងទៀត។ នៅពេលដែលគេលេងឧបករណ៍ដទៃទៀត ដោយលេងបទដែលមានចង្វាក់ដែលពិបាកជាង អ្នកដេញចាប៉ីបង់ហ្សូត្រូវសម្រមខ្លួនតាម ដើម្បីប្រគុំតន្រ្តីជាមួយគ្នា។ គាត់អាចចូលរួមលេងជាមួយគេ ក្នុងការប្រគំបទភ្លេងដ៏វែងមួយ ដោយលេងតែត្រង់វគ្គណា ដែលគាត់អាចលេងបាន ឲ្យត្រូវបទ។
យ៉ាងណាមិញ ក្នុងនាមជាអ្នកជឿព្រះ យើងក៏ចាំបាច់ត្រូវសម្របខ្លួន ដោយប្រើអំណោយទានខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ដើម្បីឲ្យយើងអាចបម្រើព្រះជាមួយអ្នកដទៃ គឺមិនខុសពីតន្រ្តីករដែលត្រូវសម្របខ្លួន ក្នុងការប្រើឧបករណ៍ ក្នុងការប្រគំតន្ត្រីនោះឡើយ។ ឧទាហរណ៍ អ្នកដែលមានអំណោយទានខាងបង្រៀន ត្រូវសម្របខ្លួនជាមួយនឹងអ្នកដែលមានអំណោយទានរៀបចំការប្រជុំ និងជាមួយអ្នកដែលមានអំណោយទានរៀបចំ និងសម្អាតបន្ទប់។ យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ ហើយត្រូវធ្វើការជាមួយគ្នា ដើម្បីសម្រេចកិច្ចការដែលព្រះអង្គឲ្យយើងធ្វើ។
សាវ័កពេត្រុសបានប្រាប់យើង “ឲ្យខំបម្រើគ្នាទៅវិញទៅមក តាមអំណោយទានដែលគ្រប់គ្នាបានទទួលមក ទុកដូចជាអ្នកចែកចាយយ៉ាងល្អ នៃព្រះគុណដ៏បែកជាច្រើនផ្លូវវិញ”(១ពេត្រុស ៤:១០)។ ដើម្បីធ្វើជាអ្នកបម្រើដ៏ល្អ យើងត្រូវការការសហការគ្នា។ ចូរគិតអំពីអំណោយទានខាងវិញ្ញាណរបស់អ្នកចុះ(រ៉ូម ១២, ១កូរិនថូស ១២, អេភេសូរ ៤, ១ពេត្រុស ៤)។ ដូចនេះ យើងអាចបង្ហាញឲ្យគេឃើញ ពីរបៀបដែលយើងអាចប្រើអំណោយទានរបស់យើង ឲ្យស៊ីសង្វាក់គ្នា ជាមួយអំណោយទានរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទដទៃទៀត ដែលយើងប្រើទាំងអស់គ្នា ដើម្បីបម្រើព្រះអង្គ។ ពេលដែលអំណោយទានរបស់យើង ត្រូវបានប្រើដើម្បីបំពេញបន្ថែមឲ្យអំណោយទានរបស់អ្នកដទៃទៀត នោះយើងក៏ទទួលបានភាពសុខដុម និងបានថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ។-Dennis Fisher
មានទស្សនៈតាមបែបស្ថានសួគ៌
អ្នកស្រីហ្វេននី ក្រូសប៊ី(Fanny Crosby) បានបាត់បង់ភ្នែកទាំងគូរ តាំងពីពេលដែលគាត់នៅជាទារក។ ប៉ុន្តែ ជាការអស្ចារ្យណាស់ ដែលគាត់នៅតែតស៊ូរហូតក្លាយជា អ្នកនិពន្ធម្នាក់ ក្នុងចំណោមអ្នកនិពន្ធដ៏ល្បីបំផុត ដែលបានចងក្រងទំនុកច្រៀងនៃទំនុកបរិសុទ្ធ។ ក្នុងជីវិតដ៏វែងរបស់គាត់ គាត់បាននិពន្ធទំនុកបរិសុទ្ធ បាន៩ពាន់បទ។ ក្នុងចំណោមបទទាំងនោះ មានបទដ៏ពេញនិយមជាច្រើនជំនាន់ ដូចជាបទ “ខ្ញុំដឹងជាក់ច្បាស់ហើយ” និង បទ “ថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ”។
អ្នកខ្លះបានអាណិតអ្នកស្រីហ្វេននី។ មានគ្រូអធិប្បាយម្នាក់បាននិយាយទៅកាន់គាត់ ដោយបំណងល្អថា “ខ្ញុំយល់ថា វាជារឿងដែលគួរឲ្យសោកស្តាយខ្លាំងណាស់ ដែលព្រះអម្ចាស់មិនបានប្រទានឲ្យអ្នកមានភ្នែកដែលមើលឃើញ នៅពេលដែលព្រះអង្គបានចាក់បង្ហូរនូវអំណោយទានជាច្រើនទៀតដល់អ្នក”។ គាត់ក៏បានឆ្លើយតប តាមរបៀបមិនគួរឲ្យជឿថា “តើលោកគ្រូដឹងទេថា បើសិនជាខ្ញុំអាចទូលសូមព្រះ នៅពេលខ្ញុំចាប់កំណើត នោះខ្ញុំនឹងទូលព្រះអង្គឲ្យខ្ញុំពិការភ្នែកពីកំណើត? … ព្រោះពេលដែលខ្ញុំបានទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌ ខ្ញុំនឹងមានចិត្តអរបំផុត ដែលអ្នកដែលខ្ញុំនឹងបានឃើញមុខមុនគេ គឺជាព្រះសង្រ្គោះរបស់ខ្ញុំ”។
អ្នកស្រីហ្វេននី បានមានទស្សនៈចំពោះជីវិតរបស់ខ្លួន ដោយសម្លឹងមើលទៅពេលដ៌អស់កល្បជានិច្ច ដែលគាត់នឹងមាន ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌។ ពេលយើងមើលទៅពេលដ៏អស់កល្បជានិច្ច នោះយើងក៏មានគំនិតវិជ្ជមាន ចំពោះបញ្ហារបស់យើងផងដែរ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ដ្បិតសេចក្តីទុក្ខលំបាកយ៉ាងស្រាលរបស់យើងខ្ញុំ ដែលនៅតែមួយភ្លែតនេះ នោះបង្កើតឲ្យយើងខ្ញុំមានសិរីល្អយ៉ាងធ្ងន់លើសលប់ ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចវិញ ដោយយើងខ្ញុំមិនរាប់អានរបស់ដែលមើលឃើញឡើយ គឺរាប់អានតែរបស់ដែលមើលមិនឃើញវិញ ដ្បិតរបស់ដែលមើលឃើញ នោះស្ថិតស្ថេរមិនយូរប៉ុន្មានទេ តែឯរបស់ដែលមើលមិនឃើញ នោះនៅស្ថិតស្ថេរអស់កល្បជានិច្ចវិញ”(២កូរិនថូស ៤:១៧-១៨)។…
ស្ថានភាពមានភាពល្អប្រសើរណាស់
ក្នុងការប្រយុទ្ធគ្នាជាលើកទីមួយ ក្នុងខេត្តម៉ាន ក្នុងអំឡុងសង្រ្គាមលោកលើកទី១ លោក ហ្វឺឌីណង់ ហ្វូច(Ferdinand Foch) ដែលជាមេទ័ពរបស់ប្រទេសបារាំង បានធ្វើសេចក្តីថ្លែងការ ដល់កងទ័ពរបស់គាត់ថា “ទ័ពកណ្តាល កំពុងតែបោះបង់ចោលការប្រយុទ្ធ ទ័ពនៅខាងស្តាំខ្ញុំកំពុងដកថយ។ ស្ថានភាពល្អប្រសើរណាស់។ ខ្ញុំនៅតែបន្តប្រយុទ្ធទៀត”។ ទោះគាត់ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏លំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែមានសង្ឃឹម ហើយទីបំផុត ការនេះក៏បាននាំឲ្យកងទ័ពរបស់គាត់ទទួលបានជ័យជម្នះ។
ជួនកាល ពេលយើងជួបសង្គ្រាមនៃជីវិត យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា យើងហាក់ដូចជាកំពុងចាញ់ នៅក្នុងសមរភូមិទាំងអស់ ដែលមានដូចជា ការមិនចុះសម្រុងគ្នាក្នុងគ្រួសារ ការអន់ថយក្នុងមុខជំនួញ វិបត្តិហិរញ្ញវត្ថុ ឬការចុះខ្សោយសុខភាពជាដើម ដែលការទាំងអស់នេះ សុទ្ធតែអាចធ្វើឲ្យយើងមានគំនិតអវិជ្ជមាន ចំពោះការរស់នៅ។ ប៉ុន្តែ អ្នកជឿលើព្រះគ្រីស្ទ នៅតែអាចនិយាយថា “ស្ថានភាពមានភាពល្អប្រសើរណាស់”។
ចូរយើងស្វែងយល់អំពីជីវិតរបស់សាវ័កប៉ុលចុះ។ ពេលដែលគេចាប់គាត់ដាក់គុក ដោយសារគាត់ផ្សាយដំណឹងល្អ គាត់នៅតែមានគំនិតវិជ្ជមាន ខុសពីមនុស្សធម្មតា។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរនៅក្នុងសំបុត្រទៅកាន់ពួកជំនុំ នៅទីក្រុងភីលីពថា “បងប្អូនអើយ ខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាដឹងថា ការទាំងប៉ុន្មានដែលកើតឡើងដល់ខ្ញុំ នោះបានប្រែទៅជាចម្រើនដល់ដំណឹងល្អវិញ”(ភីលីព ១:១២)។ សាវ័កប៉ុលបានមើលឃើញស្ថានភាពក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំង ជាឱកាសថ្មីមួយ សម្រាប់ផ្សាយដំណឹងល្អដល់ពួករ៉ូម៉ាំង ដែលជាអ្នកយាមគុក។ ម្យ៉ាងទៀត ស្ថានភាពរបស់គាត់ ក៏បានបណ្តាលចិត្តគ្រីស្ទបរិស័ទដទៃទៀត ឲ្យកាន់តែក្លាហាន ក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អ(ខ.១៣-១៤)។
ព្រះទ្រង់អាចប្រើទុក្ខលំបាករបស់យើង ជាប្រយោជន៍ ដើម្បីឲ្យយើងបានចម្រើនឡើង…